روز بعد از نیمه اردیبهشت(16/2/1356)روز میلاد من و آغاز راه سرنوشت

من در آن فصلی که شاه فصلهاست،فصل گل،فصلشکوفه،فصل زیبای بهار،

ماه دوم،برج ثور،کو ولیعهد بهار است با هزاران حال و شور.

چشم باز کردم در این دنیای کور.

من در آن لحظه نمیدانم چرا گریان شدم؟

شاید این باشد که از کار خدا حیرانشدم.

من در آن حالی که اشکهایم نمی دادم امان

یافتم آغوش گرمی، نوش کردم جرعه ای زان شیر پاک.

چشم خیسم عاقبت در خواب شد.

گر چه چشم مادرم بی خواب شد.

یادم آید آن لالایی ها و آن چشمان مست،

آن عروسکها که لبهای مرا بر گریه بست.

روز اول،روز دوم،هفته ها

ماه اول، ماه دوم،سالها زان عجب روز و عجب ساعت گذشت.

شمع روی کیک من یک بود و از سی هم گذشت.

آرزوهایم بسی از حد گذشت لیک آن آرزوها یک به یک از پیش چشمانم گذشت.

آرزویی در دل ندارم جز یکی

که آن هم خالق هستی روایم مکند.

دوست دارم که در فصل بهار،در میان نغمه های شاد سار،

زیر نم نم بارش باران ناب،زیر آن قوس بلند هفت رنگ.

چشم خوابم را ببندد دست مرگ.